Termin fotografia pochodzi od greckich wyrazów fotos -światło, oraz grafo - piszę (czyli pisanie światłem) i został użyty po raz pierwszy w roku 1839 w okresie pierwszych prób wykonywania portretów poprzez zapis obrazu przy pomocy światła, a nie pędzla i farby.

Rozwój fotografii zaczął się od dagerotypii w 1839 roku, ale był on poprzedzony długim okresem wstępnym, stanowiącym podwaliny pod właściwą fotografię, który sięga tak odległych czasów jak rok 1519, kiedy to Leonardo da Vinci wynalazł ciemnię optyczną (camera obscura), którą opisał w roku 1589 włoski lekarz Giambattista della Porta w swoim dziele Magia naturalis. Ciemnie optyczna jest prototypem wszystkich aparatów fotograficznych.

Chemicy natomiast pracowali nad utrwaleniem obrazu. W roku 1727 J.Schulze opisał uczulenie na światło soli srebra, które odkrył jeszcze w XVI w. Włoch Fabricius. W roku 1777 Szwed K.Scheele zauważył, ze chlorek srebra czarnieje proporcjonalnie do działania światła, zwłaszcza jeżeli zawiera ono przewagę promieni błekitnych i fioletowych. W roku 1814 Anglik Tom Wedgwood uzyskał stykowe odbitki sylwetek na skórze powleczonej azotanem srebra, ale nie umiał obrazów utrwalić. W tym samym roku Francuz Nicefore Niepece otrzymał w drodze kopiowania trwałe obrazy, ale proces trwał godzinami i nie zyskał uznania.

Dopiero dalsze doświadczenia Niepce a, tym razem już wspólnie z Lui Daguerrem, doprowadziły do pierwszego procesu fotograficznego, mającego zastosowanie praktyczne. W roku 1839, w sześć lat po śmierci Niepce a, Daguerre ogłosił w paryskiej Akademii Nauk swoją metodę, zwaną od jego nazwiska dagerotypią. Rok 1839 jest więc powszechnie uważany za rok narodzin fotografii.

Tekst: Stanisław Orłowski